Ամեն անգամ այս կամ այն սրճարանում մեզ սպասարկում են մարդիկ, ովքեր ոչ միայն չեն զլանում ժպտալ,այլև հոգատարությամբ ու համբերատարությամբ աշխատում են։ Reservin Armenia- ն յուրաքանչյուր չորեքշաբթի ներկայացնում է սպասարկման ոլորտի անհատականություններին։ Նորաբաց Dargett գարեջրատունն արդեն հասցրել է ձեռք բերել երկրպագուների մեծ բանակ։ Այցելուներից շատերն էլ արդեն դարձել են Dargett-ի մատուցող՝ Խոնարհ Աբրահամյանի ջոկի հավատարիմ «մարտիկները»։ Այդ իսկ պատճառով, որոշեցինք նստել, գարեջուր խմել ու զրուցել Խոնարհի հետ։
Համեստ ու ճարպիկ Խոնարհը իր աշխատանքային պարտականությունները կատարելուց զատ, կատակում է ընկերների, գործընկերների հետ և հնարավորության դեպքում իր սուր հումորը գործի է դնում նաև հաճախորդների հետ շփվելիս։ Նրան 1 տարի առաջ սպասարկման ոլորտ բերեց պատահականությունը․
- Սովորում ես ինչ-որ տեղ ու ուզում ես աշխատել, իսկ Հայաստանում հեշտ է երիտասարդ տարիքում աշխատել՝ գոնե մատուցող: Իրականում հետաքրքիր է ես չէի սպասում, որ հնարավոր է այդքան հետաքրքիր լինի մատուցողի աշխատանքը։ Ես մասնագիտությամբ կինոռեժիսոր եմ: Արդեն երկրորդ թատերականի կուրսում եմ։Ի սկզբանե ուզում էի դառնալ հոգեբան, բայց հետո հասկացա, որ հոգեբան դառնալու փոխարեն, կդառնամ «հոգեկան» ու ընտրեցի ռեժիսուրան։ Եթե ես փողոցում, ընկերների շրջապատում 10-20 մարդու հետ կարող եմ ծանոթանալ, այստեղ կարող եմ ծանոթանալ հարյուրավորների, նույնիսկ հազարավորների հետ։
Հաճախորդների հետ շփումն օգնում է Խոնարհին հասկանալ նրանց ժեստերը, հայացքները, թե ով ինչ է ուզում․ «Իմ հաճախորդները ինչ-որ չափով իրար նման են, բայց միաժամանակ իրարից շատ տարբեր։ ԻՍրում եմ ազատ ժամանակ հետևել նրանց շարժուձևին»:
Dargett-ի հիմնական ապրաքանիշը գարեջուրն է, մատուցողներն այստեղ պետք է գուշակեն այցելուների ճաշակը, և ինչպես ասում է Խոնարհը, առաջարկեն ամեն մեկի քիմքին հաճո գարեջուր։
20-ամյա մատուցողուհու մոտ ստացվում է ոչ միայն լավ գերջուր ընտրելը, այլև սուրճ պատրաստելը․«Վերջերս մի դեպք եղավ․ զույգ էր նստած, ես սուրճ տարա ու չգիտես ինչու ես էի պատրաստել։ Վախեցած տարա և սպասում էի, որ կասեն՝ վատն է, բայց աղջիկն ասաց, որ համեղ էր ու ես մտածեցի․ «Wow, ես սուրճ սարքել գիտեմ»:
Լինելով ռեժիսոր նրա մոտ առաջացել է ֆիլմ նկարահանելու գաղափար՝ ռեստորանների մասին։ Բայց չի շտապում որևէ բան ներկայացնել։ Խոնարհն արվեստի մասին ունի իր պատկերացնումները․
- Արվեստն ուրիշ, հետաքրքիր բան է։ Ինչ-որ բան գեղեցիկ անելու համար պետք է այնքան լիքը լինի, այնքան գեղեցկություն ունենա արվեստագետն իր ներսում, որ որոշի այդ սիրունությունից մի փոքր մաս տա մարդկանց՝ առանձնացնի ու նվիրի։ Իսկ հիմա ես երիտասարդ եմ, որ շատ-շատ սիրուն բան ունենամ, այնքան շատ, որ ասեմ մի պուճուրն էլ տամ մարդկությանը: Հիմա ես ընդհամենը հավաքում եմ այդ գեղեցկությունն ու լցնում իմ մեջ, ուզում եմ հագենալ, որ ասեմ՝ սա էլ ինչ-որ մեկին տամ:
Խոնարհը զբաղվում է ինքանկրթությամբ, նա կերպարներով չի տարվում, տարվում է մարդկանց մտքով ու ոգեշնչվում է ամեն ինչից․ «Երևույթներից եմ ոգեշնչվում, նույնիսկ կոտրվող բաժակն ինձ համար կարող է ոգեշնչման աղբյուր դառնալ»:
Խոստովանում է, որ իրերն ավելի է սիրում, քան մարդկանց, հատկապես երբ խոսքը տեսախցիկի մասին է։ Իր մոտ պահում է թղթիկներ, որոնց վրա գրառումներ են անում հաճախորդները, ինչպես ինքն է նշում, պահում է այդ թղթերն այնպես, ինչպես ոմանք պահում են չորացած ծաղիկները։
Աշխատանքի բերումով չի հասցնում ֆիլմեր դիտել, բայց․ «Կարոտում եմ ֆիլմ նայելը, սակայն աշխատանքի բերումով կինոսիրողի ծարավը հագեցնում եմ կյանքի իլմով։ Մատուցողների համար նախատեսված հատվածում սրահի անցուդարձին հետևելը նույննէ ինչ գեղարվեստական ֆիլմ նայես։ Այս ամենն ինձ համար Ջարմուշի «Սուրճ և ծխախոտ» ֆիլմն է հիշեցնում՝ միևնույն ինտերիերում փոխվում են մարդիկ ու գործողությունները»:
Վստահեցնում է, չկա մարդ, ում չես սիրում, կա մարդ, ով պարզապես նման չէ քեզ և դուք այլ ճանապարհներով եք գնում։ Խոնարհը դեռևս հավատում է հեքիաթներին, հավատում է, որ մի օր մտնելու է քառակուսի էկրանի մեջ։
