Բլյուզի լեգենդար թագուհին՝ Դեիտրա Ֆարը շաբաթ օրը՝ մարտի 12-ին, ժամանեց Հայաստան: Ժամեր անց նա արդեն Կամի ակումբում էր՝ աշխույժ, էներգիայով լի՝ կարծես երկար ճանապարհը նրան չէր հոգնեցրել:
Դեիտրա Ֆարն իր կարիերան որպես երգչուհի սկսել է 1970-ականներից և իր առաջին սինգլը՝ Won’t Support Me-ն, անմիջապես դարձել է հիթ ու ընդգրկվել Cashbox Top 100 R&B ցանկում։
Անկրկնելի վոկալի տիրուհին, չնայած իր ոչ երաժշտական կրթությանը, անմիջապես գրավում է բլյուզ, ջազ, սոուլ ու գոսպել ոճի երաժշտասերների սրտերը։
Մենք հանդիպեցինք նրան Կամի ակումբում, անմիջապես համերգից առաջ, երբ նա որոշեց ընդմիջել փորձը մի փոքր հանգստանալու համար:
Բարի գալուստ տիկին Ֆար: Հաշված ժամեր է ինչ Հայաստանում եք, արդյոք հասցրե՞լ եք արդեն հարմարվել մթնոլորտին։
Սա իմ առաջին այցն է Հայաստան։ Վստահաբար կարող եմ ասել, որ այս մի քանի ժամվա ընթացքում հասցրել եմ հավանել Ձեր երկիրը։ Հաճելի եղանակ, ջերմ տեղացիներ, էլ ինչ է հարկավոր։ Անսահման հավանեցի հայկական խոհանոցը։ Այստեղ նույնիսկ հյուրանոցի ռեստորանում կերակուրն ունի մի տեսակ տնական բույր։
Վերջերս Մոսկվայում էիք համերգներով: Կպատմե՞ք ռուսաստանյան այցի մասին։
Երևան եկա Սիբիրից։ Ռուսաստանով շրջագայելը շատ հավանեցի։ Հանդիսատեսն այնտեղ շատ ջերմ էր։ Զգացվում էր սերը երաժշտական այն ուղղությունների հանդեպ, որոնք ես կատարում եմ։ Իրականում այստեղից նորից պիտի մեկնեմ Սիբիր։ Բայց այս մի քանի ժամվա ընթացքում այնքան հավանեցի Երևանը, որ հիմա կասկածում եմ միցուցե չմեկնեմ ու մնամ այստեղ։
Ի՞նչ ժանրի երաժշտություն եք նախընտրում լսել։
Շատ եմ լսում գոսպել, հիփ հոփ, առհասարակ լսում եմ ամեն ինչ: Փոփ երաժշտությունը նույնպես իմ ուշադրությունից զուրկ չի մնում։ Առհասարակ կարծում եմ, երբ զբաղվում ես երաժշտությամբ և սիրում ես քո գործը, պետք է լսես ցանկացած ժանր։ Սա ինքնակրթության մի տարբերակ է ինձ համար։
Որևէ՞ զոհաբերության գնացել եք հանուն երաժշտության։
Հայրս, ով բլյուզի մեծ սիրահար էր և անկեղծ լինելու համար պիտի ասեմ, որ սերը դեպի երաժշտությունը հենց հորիցս է ժառանգաբար անցել, այնուամենայնիվ, այդքան էլ գոհ չէր երաժշտությամբ զբաղվելու իմ որոշումից։ Նա միշտ հորդորում էր «կարգին» աշխատանք գտնել։ Սա թերևս միակ դեպքն էր, երբ հորս հորդորը անտեսեցի։ Քանզի, եթե մնայի Չիկագոյում և աշխատեի այնտեղ, ապա ստիպված պետք է մեկ տարի գումար կուտակեի, որ կարողանամ գոնե արձակուրդ գնալ։ Իսկ հիմա ինձ վճարում են, որպեսզի ես ճանապարհորդեմ և աշխարհ տեսնեմ: Սա միանշանակ երազանքի աշխատանք է: Իմ կյանքի մեծ մասը ես գումարային խնդիրներ եմ ունեցել։ Սակայն անտեսելով դրանք, ես այժմ ունեմ սիրելի ու լավ վարձատրվող աշխատանք։ Ես բողոքելու ոչ մի պատճառ չունեմ:
Դուք Living Blues ամսագրում ունեք «Արտիստը արտիստին» խորագրով սյունակ: Կպատմե՞ք մի փոքր ինչի մասին եք գրում:
Առաջին մասնագիտությամբ լրագրող եմ։ Այս ամսագրում գրել սկսեցի ի երախտագիտություն ամսագրի հեղինակներին, ովքեր գրել էին իմ մասին։ Եվ ես ցանկացա իմ ներդրումը նույնպես ունենալ։ Հարցազրույց եմ վարում իմ արտիստ ընկերների և կոլեգաների հետ։ Ամսագրում ունեմ մեկ էջ ու որպես կանոն հարցազրույցի համար ընտրում եմ այնպիսի մեկին, ով հետաքրքիր կլինի թե՛ ինձ, թե՛ իմ ընթերցողին։
.jpg)