Որքան լայն է սպասարկող անձնակազմի ժպիտը, այնքան հաճելի է թվում սպասարկումը։ Առաջին հայացքից այս պարզագույն ճշմարտությունը ոչ մի կերպ չի սերտվում հայոց աշխարհի սպասարկման անձնակազմի կողմից։ Մատուցողները մեզ վերևից են նայում բառիս բուն և փոխաբերական իմաստներով, բարմենները մշտազբաղ են, տաքսիստները՝ բողոքող։ Ժպտում են միայն սուպերմարկետների վաճառողները, այն էլ շատ կեղծ ու միայն բարևելիս։ Ու նաև աղոտ կասկածներ կան, որ դա անում են, որովհետև գիտեն՝ մենեջերը տեսախցիկով հետևում է։ Ընդհանրապես, ազգը չի ժպտում, և այդ մասին մեկ անգամ չէ, որ գրվել է, ու բազմիցս վերլուծվել։ Ի դեպ, Հայաստան այցելած տուրիստներն առաջին հերթին այս հանգամանքն են նշում զանազան կայքերում մեկնաբանությունն
Ու եթե փողոցում քայլող մարդկանց ներվում է անժպիտ վարքը, ապա սպասարկող անձնակազմին՝ երբեք։ Սակայն դատապարտելուց առաջ քրիստոնեաբար մոտենանք ու փորձենք հասկանալ՝ ինչու մեզ ժպիտի չեն արժանացնում եղբայր ու քույր մատուցողները։
Անծանոթներին չժպտալ
Հայկական մենթալիտետը թույլ չի տալիս ժպիտ շռայլել անծանոթ մարդկանց։ Հենց այդ պատճառով մատուցողն իրեն զուսպ է պահում, մենք դեռ այդքան մոտ չենք։ Չէ որ իրականում ժպիտը հարաբերություն, խոսակցություն ստեղծելու առաջարկ է, իսկ հայերը պատրաստ չեն այդքան արագ մտնել անծանոթ մարդու դաշտ։ Օրինակ, ամերիկացիները փողոցում իրար հայացքներով հանդիպելիս ակամայից ժպտում են։ Իսկ ի՞նչ ենք անում մենք. ճիշտ է՝ փախցնում ենք հայացքը։
Ժպիտը պիտի անկեղծ լինի, սրտաբուխ
Մենք կամ չենք ժպտում, կամ ժպտում ենք անկեղծ։ Դա, իհարկե, ազգային առավելություն է, բայց ոչ երբեք սպասարկման ոլորտի ձեռքբերում։ Օրինակ, նույն ամերիկացիների ժպիտն ընդունված է համարել կեղծ։ Հայերին չես դրդի ժպտալ ֆիզիկապես, եթե չի ժպտում նրա հոգին։ Ավելին՝ հայկական մենթալիտետի շրջանակներում «ժպտասիրությունը
Աշխատավայրում մենք աշխատում ենք, ոչ թե ժպտում
Բարեհամբույր ժպիտը ոչ մի կերպ տեղ չի գտնում սպասարկման ոլորտում, որովհետև մարդկանց թվում է՝ եթե ժպտում են, ուրեմն կոծկում են չարած աշխատանքը։ Մինչդեռ մատուցողը բարեխղճորեն կատարում է իր հիմնական պարտականությունը
Ժպտալ՝ դեռ չի նշանակում հարգալից վերաբերմունք դրսևորել
Նկատել եք՝ մեր հասարակարգում դիմացինի նկատմամբ հարգալից լինելու համար բնավ պարտադիր չէ շփման ընթացքում ժպտալը։ «Դուք»-ով դիմելը խրախուսվում է, իսկ անտեղի ժպիտն արդեն թիթիզություն է։
Այնուամենայնիվ, նույնիսկ չժպտալու հանգամանքը ի զորու չէ հերքել այն փաստը, որ հայերը ջերմ են, հյուրընկալ ու սրտացավ։ Ու արտաքին սառնության ու անժպիտ հայացքի տակ իրականում թաքնված է հոգատար հոգի։
