Stand Up Show-ները արդեն իրենց կայուն տեղն են գրավել հայկական ժամանցի մեջ: Reservin.am-ը, հավատարիմ մնալով իր սկզբունքներին, Ձեզ է ներկայացնում հարցազրույցներ քաղաքի լավագույն ժամանցի վայրերում տեղի ունեցող ամենավառ միջոցառումներից: Այս անգամ մեր լրագրող Մելինե Տոնոյանը զրուցել է Հայկ Պետրոսյանի և Հովհաննես Դավթյանի հետ Mezzo Classic House Club-ում իրենց StandUp ներկայացումից հետո:
Մելինե,- Ողջույն ես Մելինեն եմ՝ Reservin․am կայքից։ Մենք զբաղվում ենք սննդի սպասարկման և ժամանցի վայրերում սեղանների առցանց ամրագրմամբ, ինչպես նաև ունենք բլոգ, որտեղ ներկայացնում ենք քաղաքում տեղի ունեցող հետաքրքիր միջոցառումները՝ հարցազրույցների կամ ֆոտոլուսաբանման տեսքով։ Առաջին հարցս ուղեմ Հովհաննեսին՝ Սա Ձեր առաջի՞ն համագործակցությունն է միասին:
Հովհաննես,- Ոչ: Չնայած նրան, որ թատրոնում անում ենք առանձին մոնո ներկայացումներ, սակայն մենք արդեն երկար ժամանակ է համագործակցում ենք ակումբային տարբերակներով որպեսզի շատ որակյալ նյութ ստանանք:
Մելինե,- Ներկայացումների ո՞ր տեսակն է Ձեզ ավելի հոգեհարազատ՝ հեռուստասերիալներում նկարահավելը, ակումբներում StandUp ներկայացումներում ելույթ ունենալը, թե՝ թատրոնը:
Հովհաննես,- Դրանք շատ տարբեր ոլորտներ են և համեմատելու չեն: Թատրոնի բեմի, էկրանի հանդիսատեսը տարբերվում են ակումբայինից: Կարող եմ ասել, որ բոլորն էլ դերասանի գործի մեջ են մտնում և բոլորն էլ կարևոր են մասնագիտական աճի ու զարգացման տեսանկյունից:
Մելինե, -արդյոք Հովհաննես Դավթյանը նույնն է և բեմի վրա, և իրական կյանքում, թե բեմի վրա մենք տեսնում ենք տվյալ ներկայացման համար կերպարանապոխված դերասանին:
Հովհաննես,- Ոչ, ես այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ: Փորձը ցույց է տալիս, որ StandUp ժանրում ինչքան ազատ և անկեղծ ես լինում հանդիսատեսի հետ, այդքան ավելի շուտ ես ընդունվում նրանց կողմից:
Մելինե, - Իսկ ի՞նչ կասի Հայկը այս առումով:
Հայկ,- Թատրոնի բեմի վրա ես ավելի լավն եմ օրինակ Շեքսպիրյան ներկայացման ժամանակ, երբ ես Լայերթն եմ կամ Օթելոն, ես միանշանակ կերպարի մեջ եմ, և, բնականաբար, կերպարը ավելի վառ է, ավելի ձևավորված: Շոուների ժամանակ էլի դերի մեջ եմ, բայց տվյալ դեպքում խոսում եմ որպես Հայկ և այդ կերպարը քիչ, թե շատ ավելի նման է ինձ, չնայած, որ բեմի վրա շարժումներս ու խոսքս ավելի չափազանցված են ու խիտ, ես թռվռում եմ, երգում եմ, որ խոսքս նաև վիզուալ ձևով հասվի հանդիսատեսին, իսկ իրական կյանքում ես ավելի զուսպ եմ, համեստ ու հանգիստ:
Մելինե, - Ո՞վ է որոշում Ձեր ելույթի որակը: Ո՞նց եք հասկանում արդյոք Ձեր հումորները դուր կգան հանդիսատեսին, թե՝ ոչ:
Հովհաննես,- Ասում են, որ ես ունեմ հումորի զգացում (ծիծաղելով): Իհարկե լինում են որոշ թերություններ, բայց բացթողումները շտկելու համար ես հարցում եմ իմ մտերիմների, ընկերների կարծիքները, նրանց ում վստահում եմ և ում կարծիքները հիմնականում որոշիչ են և,ինչպես փորձը ցույց է տալիս, մեծամասնությամբ ճիշտ են լինում: Հիմնականում կարծիք եմ հարցնում այն կատակների կամ հատվածների վերաբերյալ, որոնք ինձ թվում են շատ հետաքրքիր կամ սուր: Լսելով նրանց խորհուրդները կապված հումորի և StandUp-ի երկարության հետ՝ ես վերանայում են իմ սցենարը:
Մելինե,- Հայ՛կ, իսկ Դուք երբ եք դուք զգում, որ գրավել եք հանդիսատեսի ուշադրությունը:
Հայկ,- Փառք Աստծո, մինչև հիմա հիմնականում ստացվում է ուշադրությունը գրավել, իրականում հաճախ եմ համեմատում ելույթները, ինքս իմ համար հետևություններ անում, դեպքեր են եղել, որ շատ լավ ելույթ է ստացվել, եղել են նաև, որ ոչ այնքան, բայց միչև օրս, թութութու, այնպիսի դեպք, որ ելույթին հետո զգամ, որ այն չի ստացվել, չի եղել։ Դժվար է ասել, թե որն է ստացված, որը՝ ոչ, որովհետև դա հիմնականում էներգետիկ դաշտի վրա է ստացվում։ Իրականում ելույթներն էլ են տաբեր՝ կախված վայրից և հանդիսատեսից։ Օրինակ թատրոնում ավելի հեշտ է շփումը հանդիսատեսի հետ, ամեն ինչ ավելի անմիջական է, ավելի հեշտ է գրավել, քանի որ հանդիսատեսը եկել է քեզ տեսնելու և լսելու, իսկ ակումբներում հանդիսատեսը հաճախ է շեղվում, նրանք եկել են ակումբում ժամանցը անցկացնելու և քեզ լսելուն զուգահեռ նաև ուտում են, խմում են, մատուցողի անցուդարձն է շեղում։ Մի խոսքով ակումբներում հանդիսատեսի ուշադրությունը պահելը ավելի բարդ է, բայց հնարավոր է և մինչ օրս մեզ մոտ ստացվել է։
Մելինե,- Կարո՞ղ եք տալ StandUp-ի սահմանումը, ըստ Ձեզ ո՞րն է StandUp-ի բնորոշումը.
Հայկ,- Ըստ իս StandUp-ի գաղափարը կայանում է նրանում, որ հումորով խոսվում է ինչ որ ակտուալ, տվյալ պահի համար շատ արդիական, «ցավացող» թեմայի մասին: Եվ կարևոր է, որ դա ասվի համարձակ, ասվի այն ինչ շատերն են մտածում, բայց բարձրաձայն չեն ասում ու այդ ամենը համեմվի նուրբ հումորով, որ ծիծաղելի լինի, բայց ոչ վիրավորական: Իմ կարծիքով լավ StandUp-երը ինչ որ դարդից են ծնվում, երբ որ դու ինչ որ բան ապրել ես, ինչ որ բանից նեղվել ես, քո մեջ ուժ ես գտել դա հաղթահարելու ու հիմա գալիս և հումորով կիսվում ես հանդիսատեսի հետ: Եթե հանդիսատեսը դրական ու ակտիվ է արձագանքում քո խոսքին, նշանակում է դու կպել ես նրա «ցավոտ» թեմային և միասին ծիծաղում եք այդ ցավոտ թեմայի վրա՝ ինչ որ ձևով հաղթելով այն: Ես ինձ StandUp-ի հումորիստ չեմ համարում իրականում, ես ավելի շատ showman եմ, որովհետև այն ինչ ես եմ ներկայացնում այսօր, դա մաքուր StandUp չէ, իսկական StandUp արել է Հովհաննեսը, StandUp-ի ժամանակ դու բեմին մենակ ես, դու և միկրոֆոնը, իմ պարագայում բեմի վրա նաև բենդ կա, իսկ դա արդեն շոու է:
Հովհաննես,- Իրականում չեմ կարող խիստ մասնագիտական սահմանում տալ, կարծում եմ հիմնական մեխը կայանում է նրանում, որ դերասանը մենակով է ելույթ ունենում և կարողանում է ոտքի վրա, առանց դեկորացիաների, երաժշտության, ուրիշ խաղընկերոջ գրավել հանդիսատեսի ուշադրությունը. Միայն ինքը, լույսը և միկրոֆոնը: մաքսիմում աթոռ և մեկ բաժակ ջուր: Դերասանի պրոֆեսիոնալիզմը կայանում է հենց դրանում, որ կարողանա իր խաղով գրավել հանդիսատեսին:
Մելինե,- Ինչո՞վ է տարբերվում հայկական StandUp-ը արտասահմանյան StandUp շոուներից։
Հայկ,- Իրականում համ տարբեր են, համ էլ շատ նմանություններ կան։ Գլոբալիզացիայի ներկա ժամանակներում թեմաները նույնն են, օրինակ ամերիկյան StandUp-ներից հայտնի Chris Tucker-ը նույնպես խոսում է նույն թեմաներից, ինչ այսօր Հովոն՝ աղջիկների, կանանց, մայրիկների, ծնողների մասին, բայց իրականում ֆոլկլյորային, տարածքային տարբերություն կա, պարզ ասած ամեն մեկը իրա «բարբառով» է ներկայանում:
Հովհաննես,- Թեմաները նույնն են, բայց մոտեցումներն են տարբեր, ամեն ազգ ունի իրեն հատուկ «լեզուն»: Մնացած ամեն ինչ կարծում եմ նույնն է:
Մելինե,-Արդյոք հումորային ներկայացումների մեջ կա՞ն արգելված թեմաներ, որոնց չի կարելի անդրադառնալ:
Հայկ,-Դե, փառք Աստծո, մենք հիմա ֆաշիստական ժամանակահատվածում չենք ապրում և հիմա չկան պաշտոնապես արգելված թեմաներ։ Ներկայումս կարծում եմ միայն քաղաքական թեմաներն են, որոնք ոչ թե արգելված են, այլ դրանց ներկայացումը ուղղակի արվեստագետի համարձակության հետ է կապված։ Բացի այդ, չի կարելի բեմ դուրս գալ և մի բան ասել, կատակել, քննադատել ուղղակի ասելու համար, ասելիքդ պետք է հիմնավորված լինի, իմաստ ունենա, պետք է ինչ որ խնդիր լուծելու նպատակով արվի։
Հովհաննես,- Կարծում եմ, որ այնուամենայնիվ, որոշակի սահմանափակումներ կան, հիմնականում 18+ ցենզի սահմանները պահելու հետ կապված: Քաղաքական թեմաների հետ կապված ևս որոշակի սահմանափակումներ կան, բայց ես, օրինակ, միշտ ազատ արտահայտվել եմ այդ թեմայով, երբեք չեմ վախեցել իմ կարծիքը ասել՝ նույնիսկ հանրապետության նախագահի մասին, անկախ այն բանից ես նրան սիրում եմ, թե՝ ոչ: Չեմ ընդունում, երբ հումորը անցնում է որոշակի սահման և վիրավորում է մարդու ինքնասիրությանը, սա սխալ է, չափ կա, որ չի կարելի անցնել:
Մելինե,-Ձեր հարցազրույցներից մեկում նշել եք, որ շատ բան եք սովորել և ոգեշնչվել Շառլ Ազնավուրից։ Ընդհանրապես ո՞վ է Ձեզ համար այն կերպարը, ումից սովորում եք և ո՞րն է ամենամեծ ձեռքբերումը, որ մինչ հիմա ունեցել եք։
Հայկ,- Կարծում եմ ամենամեծ հաղթանակը ներքին է, քո ներսում պիտի հաղթես և կայանաս։ Կյանքում ինձ համար ամենամեծ ուսուցիչը հայրս է՝ Վարդան Պետրոսյանը, Արամ Փափազյանից եմ շատ բան սովորել՝ կարդալով նրա “Հետադարձ հայացք” գիրքը և մյուս ստեղծագործությունները։ Շառլ Ազնավուրից սովորել եմ բեմի հետ կապված շատ նրբություններ, նա շատ բացառիկ երգիչ է, նրա կյանքին ուղին շատ տպավորիչ է, նա շատ բարդություններ է հաղթահարել իր ճանապարհին և այդ առումով ես նրանից շատ բան եմ իմ համար որպես ուղենիշ վերցրել և այո կարող եմ ասել, որ նրանից էլ եմ շատ բան սովորել: Այո, ամենամեծ հաղթանակը ներքին հաղթանակն է քո վախերի դեմ:
Մելինե,- Ինչի՞ց եք ամենաշատը վախենում բեմ դուրս գալուց առաջ և ի՞նչ եք անում դրանք հաղթահարելու համար։
Հայկ,- Վախ չեմ ունենում, հուզմունք եմ զգում հիմնականում, բայց միշտ երբ ինձ ինչ որ բան անհանգստացնում է, որպես իսկական քրիստոնյա հայ մտքիս մեջ մի հատ “Հայր Մերն” եմ ասում և գնում առաջ։
Հովհաննես,- Վախ չէ, բայց հուզմունք միշտ կա. Ես բեմի վրա ելույթ ունենալու արդեն 15-16 տարվա պրոֆեսիոնալ փորձ ունեմ և չեմ հիշում որևէ դեպք, որ ելույթից առաջ գոնե մի փոքր չհուզվեմ: Կարծում եմ դա պայմանավորված է նրանով, որ ուզում եմ, որ ելույթս լավ անցնի:
Մելինե,-Հայ՛կ, դուք երաժշտական կրթություն չունեք, բայց շատ լավ կիթառ եք նվագում: Ե՞րբ և ինչպե՞ս բացահայտեցիք ձեր տաղանդը: Արդյո՞ք ինչ-որ բան նպաստեց դրան:
Հայկ,- Այո, կանայք։ Ես 13 տարեկան հասակում որոշեցի, որ պետք է կիթառ նվագել սովորեմ, որ 18-ում նվագեմ իմ սիրած աղջկա համար և նա սիրահարվի ինձ։ Ցավոք այդպես չեղավ, բայց արդյունքում ես սովորեցի նվագել, սովորեցի լսողությամբ, կիթառ նվագել իմացող ընկերներիս, ծանոթներիս հարցնելով։ Հայրս է ահագին բան սովորեցրել:
Մելինե,- Ձեր հարցազրույցներից մեկի ժամանակ Դուք նշել էիք, որ շատ համեստ եք և ամաչկոտ, նույնիսկ կանանց մոտենալու հարցում: Արդյոք դուք կարողացել եք հաղթահարել դա և գտնել ձեր երկրորդ կեսին:
Հայկ,- Իրականում անձնական կյանքից երբեք չեմ սիրել խոսել, հատկապես երկրորդ կեսի մասին, իսկ ինչ վերաբերվում է համեստ լինելուն, ապա պետք է ասեմ, որ համեստ չեմ, չեմ էլ եղել երբեք, ընդհակառակը միշտ ավելի քան համարձակ և ինքնավստահ եմ եղել այդ հարցում։ Իսկ ինչ վերաբերվում է, թե ինչպիսի աղջիկ կուզեի իմ կողքին ունենալ՝ պահանջներս մեծ չեն՝ կարևորը ուզբեկ չլինի։ Իրականում չափանիշներ չկան, ես միշտ էլ սիրահարվել եմ իրարից շատ տարբերվող կանանց, ես նույնիսկ կին ատամնատեխնիկի եմ սիրահարվել, այնպես որ դժվարանում եմ ընդհանուր բնութագրական գիծ նշել։
Հովհաննես,- բայց դու ուզբեկներին մի թերագնահատի, նրանց մեջ էլ շատ իդեալական գեղեցկուհիներ կան, համ էլ երբեք մի ասա՝ երբեք։
Հայկ, - ես նկատի չունեմ ուզբեկ, ես նկատի ունեմ “ուզբեկ”, Հովո՛, իմ կողքին... :)
Մելինե,- Եվ վերջին հարցս Հայկին, կարող եք հիշել Ձեր կյանքից ինչ-որ զվարճալի դեպք, որը հիշելուց Ձեր տրամադրությունը բարձրանում է:
Հայկ,- Հմմ, իրականում նման դեպքեր շատ կան, դժվարանում եմ հիմա մեկը հիշել: Շատ դրական և ուրախ հիշողություններ ունեմ օրինակ Իվետայի հետ կապված Մուկուչյան, իրեն շատ եմ սիրում։ Մի անգամ, դեռ "Հայ Սուպերսթար" նախագծի ժամանակ, մի դեպք եղավ, որը այդ պահին բացարձակ զվարճալի չէր, բայց հետո միշտ հիշում ենք և ծիծաղում։ Հիմա արդեն չեմ հիշում, թե ինչ էր պատահել, բայց նա շատ էր հուզվել և լացում էր, օպերատորներն էլ կամերաներով շատ մոտ էին մոտեցել ու նկարում էին, նա էլ բարկացած ասած՝ "հեռու գնացեք ինձանից, թողեք հանգիստ լացս լացեմ, մի խանգարեք": Մի քանի վայրկյան հետո բոլորը ծիծաղում էին:
Մելինե,- Տղաներ, շնորհակալություն հետաքրքիր հարցազրույցի համար: Ի դեպ, նոյեմբերի 30-ին մենք տոնում ենք մեր գործունեության առաջին տարեդարձը և սիրով հրավիրում ենք Ձեզ Paparazzi Club մասնակցել մեր Birthday Party-ին։
Հայկ,- Շնորհակալույթյուն, անպայման կգանք:
Հովհաննես,- Տվեք հրավիրատոմսերը ինձ, ես իմ մոտ կպահեմ :)
Հայկ,- Հովոոո
Հովհաննես,- Լաաավ, փոխանցում եմ Հայկին ;)
Մեր մյուս հետաքրքիր հոդվածները կարդալու համար սեղմեք այստեղ, իսկ հաստատությունների բաժին անցնելու և սեղան ամրագրելու համար՝ այստեղ:
․
.png)
